ไม่สมหวังแต่ก็ได้ทำ

เราไปเจอบทความนี้มาจากเวปนึง ยาวหน่อยแต่มีสาระ อ่านดูนะ

v
v
v

ในวัยเด็ก  ถ้าถามหลายๆคนว่า

“โตขึ้นอยากเป็นอะไรครับ”

เด็กหลายคนจะต้องตอบว่า

ทหาร ตำรวจ ครับ

แล้ว…..

ถ้าอยากจะทำความฝันในวัยเด็กให้เป็นจริงล่ะ…

จะทำอย่างไรเหรอ…??

โรงเรียนเตรียมทหารสิครับ

จากเด็กน้อย จะกลายเป็นสุภาพบุรุษที่เข้มแข็ง องอาจ

แต่มีระเบียบวินัยอยู่เต็มตัว

พร้อมที่จะรับใช้ชาติบ้านเมืองอย่างเต็มที่

เต็มเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์ที่ดี

และรักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ยิ่งชีพ

——————————————————————————

ที่กล่าวข้างต้นเป็นเพียงการเกริ่นนำเท่านั้น

แต่…ที่ผมจะเล่า

จะเล่าชีวิตจริงของผู้ชายคนนี้ดีกว่า

ผมจะกล่าวถึง โรงเรียนในฝันของ “ลูกผู้ชาย”

โรงเรียนที่ผู้ชายหลา่ยๆคน ต้องการจะเข้าไปเรียน

หรืออย่างน้อย ได้มีโอกาสสอบ แม้รู้ว่า สอบไม่ได้ ก็จะทำ

เพื่อความฝัน และอุดมการณ์ในใจอันยิ่งใหญ่

————————————————————————–

เมื่อก่อน ผมไม่เคยคิดอยากเป็น ทหาร ตำรวจอะไรเลยด้วยซ้ำ

ตอนนั้น อยากเป็นผู้พิพากษา เรียนกฎหมาย ตามรอยเท้าพ่อไป

แต่…จุดเริ่มต้นของผม มันเริ่มจาก ละคร  เพียงเรื่องเดียว

“นายร้อยสอยดาว”

ผมเห็นเขาแต่งตัวเท่ห์ๆ เดินแมนๆ เป็นสุภาพบุรุษ

ก็อยากเรียนบ้าง

ก็เลยถามพ่อ ว่า…เขาเรียนอะไรกัน

พ่อบอกว่า…เตรียมทหารไงลูก

ถ้าลูกโตพอที่จะสอบ พ่อจะให้ไปลองดูซักครั้ง

……

จนเวลาล่วงเลย ผมขึ้น ม.4 ที่โรงเรียนสุราษฎร์ธานี

ตอนนั้น ผมมีอายุพร้อมที่จะสอบโรงเรียนเตรียมทหารแล้ว

ก็ เริ่มหาข้อมูลว่า ต้องทำอะไรบ้าง

เพื่อนผม ชื่อ บอย มันก็เลยแนะนำว่า..

“ไปติวเตรียมทหารกับกูดิ เผื่อติด ก็ได้ติดด้วยกัน”

แน่นอนครับ เพื่อนชวน ผมไป พ่อก็ไม่ห้าม

เพราะจริงๆแล้ว

พ่อเคยเสียใจมากๆ ที่สอบตำรวจไม่ได้

เนื่องจาก “สายตาสั้น”

พ่อก็เลยให้ผมไปติวเตรียมทหาร

เพื่อนก็ซื้อใบสมัครเข้าติวให้เรียบร้อย

จัดการจ่ายเงินเรียบร้อย

ถึงเวลา…เขาก็มารับ

แล้วก็ขึ้นกรุงเทพฯไป

เป็นครั้งแรกที่ขึ้นกรุงเทพฯ โดยไม่ได้ไปกับพ่อแม่

แต่ไปกับเพื่อน

ไปถึงค่าย ก็ไปจองเตียงนอน

ที่นั่นจะเป็นเตียง 2 ชั้น ตั้งติดกันยาวเหยียด มีเตียงตั้งประกบกันเป็น 2 แถว

ผมก็นอนใกล้ๆเพื่อน จะได้ไม่เหงา เพราะไม่รู้จักใครเลย

ก็ได้ใช้ชีวิตแบบติวเตอร์ เริ่มรู้จักเพื่อนฝูง รู้จักไอออฟ ไอบอย ไอน้ำ และก็คนอื่นๆอีกมาก

ได้เรียนทั้งวัน ตั้งแต่ 8โมงเช้า ถึง 3 ทุ่ม(มีพักนะ)

ได้ไปออกกำลังกายทุกเย็น (ตอนนั้นหุ่นดีโคตรๆ)

ได้เข้าแถวเช็คชื่อ พร้อมโดนรุ่นพี่เตรียมทหารแกล้ง (เหนื่อยทุกวัน)

สนุกมากๆครับ ได้อยู่กับเพื่อนฝูง

เรียนด้วยกัน ติวด้วยกัน แต่ผมหลับก่อนเพื่อนทุกที(แหะๆ)

และตอนเรียน ผมก็เข้าเรียนแทบทุกวิชา ยกเว้น

ภาษาอังกฤษ

เป็นความไม่ชอบส่วนตัว เอาควายมาลากก็ไม่ไปหรอก แหะๆ

อยู่ในค่าย สนุกดีครับ เสียเพียงอย่างเดียว

“ไม่ได้เจอหน้าผู้หญิงเลย เจอแต่พี่ๆที่เป็นผู้ดูแล”

คุณต้องเข้าใจนะ ชายกลัดมัน วัย 15 โดนจองจำในค่ายนานครึ่งเดือนแล้ว

ไม่ได้เห็นหน้าผู้หญิงซักคนเดียว มันเก็บกดแค่ไหน

พอมีญาติของเพื่อน ที่เป็น “ผู้หญิง” มาด้วย

พวกเราจะวิ่งเข้าไปในห้องพัก

เปิดผ้าม่านเพียงเล็กน้อย

แล้วส่งสายตาหื่นกระหายอย่างรุนแรง(มากๆ)ไปยังเป้าหมาย

ไม่ใช่เฉพาะผมนะที่ทำ ทุกคนในค่ายเลย นอนเรียงกันเป็นแถว อิอิ

พอเริ่มอยู่นานเข้า ก็เริ่มออกจากค่า่ยเพื่อไปเที่ยวบ้่าง

ได้เจอผู้หญิงเป็นครั้งแรก แทบจะเข้าไปกอดจูบลูบคลำขยำขยี้    จีบ เลย

แล้วก็ได้พบกับสัจธรรมข้อหนึ่งว่า…

“สิ่งที่พอจะช่วยเราได้ มีเพียง หนังสือโป๊ เท่านั้น”

ก็เป็นพวกหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องราว….พวกนั้นแหละ

ไม่มีใครซื้อหนังสือที่เป็นรูปภาพหรอก เพราะ มันแพง

ส่วนใหญ่ก็จะซื้อๆกันมา

แล้วก็มากองอยู่ที่ใต้เตียงไอบอยเพื่อนรักผม ทั้งนั้น

ผมถามมันว่า

“มึงเก็บกดขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“เพื่อนเค้าแค่ฝากมาไว้ มึงเชื่อใจกูหน่อยดิ”

“กู ไม่ เชื่อ โว้ย”

แล้ว…พี่อบ (พี่เตรียมทหาร)

ก็ได้กลั่นแกล้งเราอีก

โดยการ ตรวจ ใต้เตียง

ซึ่งเจอหนังสือ(ของเพื่อน)ที่ใต้เตียงไอบอย เพียบ !!!

พี่อบก็เลยยึดไปตามระเบียบ – -*

พอใกล้จะเข้าสอบเตรียมทหาร

วันหนึ่ง ขณะเข้าแถวเช็คชื่อ

พี่เตรียมทหารก็ถามว่า

“คิดถึงแม่มั้ย”

“คิดถึงครับ”

“งั้น…ร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย ก่อนอื่น นอนลงไป!!!”

“แล้ว ร้องเพลงแม่ ของเสก โลโซ ให้ผมฟังหน่อย”

“ป่านนี้…จะเป็นอย่างไร… จากมาไกล…แสนนาน….”

แรกๆ ก็เป็นเสียงร้องเพลงดีอยู่หรอกครับ

แต่…ซักพัก

“คิดถึงแม่ขึ้นมา…น้ำตามันก็ไหล”

น้ำตาไหลจริงๆครับ

ไม่ใช่แค่ผม แทบทุกคน

มันเป็นความเหนื่อยยาก ที่เราทุกคน พยายามทำกันมา เพื่อให้ แม่ ของเราภูมิใจ

ทุกคนรักแม่ คิดถึงแม่

แต่ต้องจากแม่มา เพื่อทำความหวังให้สำเร็จ

เมื่อเพลงนี้จบลง ทุกคนมีกำลังใจที่จะเตรียมสอบมากขึ้นอีก

และเกือบทุกคน โทรหาแม่ รวมทั้งผมด้วย

และแล้ว…ก็ถึงวันสอบ

สอบแต่ละที อุปสรรคที่สุดยอดมาก คือ

“ร้อนครับพี่น้อง”

ส่วนใหญ่ สนามสอบของผม จะอยู่ที่รามฯ2

ร้อนได้ใจจริงๆเลยครับ

ของที่ช่วยให้ผมไม่ตายคาห้องสอบ คือ….

ฮอลล์ รสน้ำผึ้ง

ผมซื้อมา 5 บาท ใส่กระเป๋ากางเกงไว้

พอสอบไป ผมก็แกะลูกอมมากินไป

มันจะได้ไม่เพลียมาก (นี่เป็นเคล็ดลับครับ)

แล้ว….ก็จบการติวเตรียมทหาร มีความสุขมากจริงๆครับ

แล้ว…วันประกาศผลก็มาถึง

เหล่าแรก ที่ประกาศผล คือ…ทหารบก

และ….ผมติดครับ!!!

บอกพ่อ พ่อไม่เชื่อ พ่อหาว่าโกหก

แต่…ผมติดจริงๆนะ

ในจดหมายที่พ่อเคยเขียนให้

เคยบอกไว้ว่า…ไม่ติดก็ไม่เป็นไร พ่อเองก็ไม่ได้คาดหวังมาก

ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังมาก

แต่ดันติดจริงๆ

ผมดีใจมาก…….มากที่สุดจริงๆ

จนลืมไปข้อหนึ่งว่า…

ไอบอย เพื่อนรักของผม สอบไม่ติดเหล่านี้

ผมก็เลยไปปลอบมันว่า

ยังมีอีกตั้งหลายเหล่า อย่าไปเครียด รอไปก่อนน่า….

ใจลึกๆ ผมไม่อยากได้เหล่าทหารบกหรอกครับ

เพราะ..ฝึกหนัก ผมไม่ไหวหรอก

แต่…ติดก็ดีแหละน่า

แล้วเหล่าอื่นๆก็ประกาศตามๆกันมา

เหล่าอื่นผมตกรวดเลยครับ แหะๆ

จนเหลือเหล่้าสุดท้่าย…ตำรวจ ที่ผมรอ

ผมก็ติดอีกแล้วครับ

ดีใจจนแทบจะแก้ผ้าวิ่งรอบดอนเมือง

แต่…ผมก็หยุดความดีใจไว้ตรงนั้น

เพระ…ไอบอยเพื่อนรักของผม ไม่ติดซักเหล่าเลย

ผม…..

ผมพูดไม่ออก ปลอบไม่ถูก

เพราะเค้าขยันกว่าผมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แบบว่า มากจริงๆ

วันนั้น เขาเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหนเลย

วันรุ่งขึ้น เขาก็กลับบ้านเลย

ผมเสียใจจริงๆ….

แล้วก็ไปถึงวันรายงานตัว

แน่นอนว่า… ผมเลือกเหล่า ตำรวจ

ก็มีเรื่องเปิ่นๆ เกิดขึ้นจนได้

วันที่ตรวจร่างกาย ต้องตรวจอุจจาระด้วย

แต่…ผมลืมเตรียมไว้

ยุ่งล่ะซิ ต้องสร้างใหม่แล้ว

พี่ที่ไปด้วย ก็เลยพาไปกินทุกอย่างที่ขวางหน้า…

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มันก็ออกจนได้

ก็เลยตักส่งไปทั้งสดๆ อย่างนั้นแหละ (คนตรวจคงดีใจที่ได้ของสดใหม่)

จนกระทั่ง วันประกาศผลสอบสัมภาษณ์

วันนั้นไม่สบาย ต้องให้พี่ๆที่ค่ายไปดูผลให้

เอ่อ…50ก็แล้ว

100 ก็แล้ว

150 ก็แล้ว

ยังไม่มีชื่อผมโผล่มาเลย

พี่ๆก็เริ่มตัดใจ

จนกระทั่ง

180. ชื่อคนสุดท้ายเลยครับ..!!!

เป็นที่อึ้งของพวกพี่ๆ และก็โดนด่าในเวลาเดียวกัน

โทษฐานทำให้พี่ตกใจ

เพราะเขาเรียงตามลำดับสมัคร

ซึ่งลำดับของผมมันค่อนข้างจะท้ายๆเลย

ผมก็เลยได้เป็น นตท. สมใจอยาก…

แต่…แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น

พอผมเริ่มเข้าเป็นนักเรียนเตรียมทหาร

อาการหอบของผม ก็กำเริบอย่างหนัก

ถึงกับสลบคาการฝึก

ก็เลยส่งเข้าศูนย์พยาบาลของโรงเรียน

คนที่ดูแลผม พูดขึ้นมาว่า…

“ถ้าเกิดฝึกต่อไป แล้วอันตรายต่อร่างกาย

หากเกิดอะไรขึ้น ได้แค่ธงชาติผืนเดียวนะ”

ผมเริ่มคิด ไตร่ตรองว่า…

ผมควรทำอย่างไรดี

จะเลือกร่างกายตัวเอง

หรือจะเดินตามฝัน

เลยถาม กรมหลวงชุมพรฯ ที่แขวนคออยู่ว่า

“อยากให้ลูกเรียนที่นี่ต่อมั้ย ถ้าอยากให้เรียน ขอให้ฟ้าสว่าง

แต่…ถ้าอยากให้ลูกไป ขอให้ฝนตกหนักๆเลย”

แล้วฝนก็ตกหนักมากจริงๆ

ผมเลย….ตัดสินใจลาออก

ครั้งนั้น ผมได้เห็นน้ำตาของแม่ตัวเอง

เป็นความผิดชั่วชีวิตของผมเลยก็ว่าได้

ที่ทำให้แม่ตัวเองต้่องร้องไห้

แต่…สุดท้ายผมก็ลาออกมา ด้วยความเสียใจ เสียดาย และทุกๆสิ่ง

แม้ว่า…ปัจจุบัน คำนำหน้าชื่อผมคือ นาย ไม่ใช่ นตท. อีกแล้ว…

แต่…มันเป็นความทรงจำดีๆ ที่ผู้ชายซักคนหนึ่ง

ฝ่าฟันอุปสรรค เพื่อทำ ในสิ่งที่เราอยากทำ

แม้ไม่สมหวัง แต่ก็ได้ทำ 

*** ในวันทีี่พายุ คลื่นลมโหมกระหน่ำ จงกุมความฝันของคุณให้มั่นคง เพราะถึงอย่างไรก็ตาม คุณมีค่า!!!